Marathonschaatsen is een demonstratie van de Proteq-ploeg

Marathonschaatsen is momenteel een demonstratiesport. Een demonstratie van de macht van Jan-Maarten Heideman, en, zeker niet te vergeten, zijn ploegmakkers van Proteq. Zaterdag in Assen bleek die combinatie tijdens de elfde wedstrijd van de Essent Cup weer eens funest voor de rest.

Het heeft er alle schijn van dat Jan-Maarten Heideman de spanning al vroeg wegneemt uit de marathoncompetitie. In Assen zegevierde Heideman voor de vijfde keer in zes weken. Er staat dit seizoen geen maat op de gewezen fysiotherapeut uit Oldebroek. Dat hij sterk kón zijn, was bekend. Dat hij zó sterk kon zijn, is toch nog verrassend. Als Heideman in dit tempo doorgaat, is de strijd om de Essent Cup al lang voor het einde beslist.

Strijd is dan ook misschien niet eens meer het juiste woord. Natuurlijk heeft zijn voornaamste rivaal Cédric Michaud het nog niet opgegeven. De Fransman probeerde op het ijs van De Smelt ook weer alles om de Proteq-kopman te kloppen. Dat moest hij voornamelijk in zijn eentje doen, want steun van zijn ploeg Nefit was er in aanvallend opzicht nauwelijks. Arjan Mombarg rijdt wel de gaten dicht als dat nodig is, maar kan Michaud niet helpen op de manier waarop Peter de Vries, Ruud Borst en met name Peter Baars dat doen bij Heideman. Want als er één in Assen weer eens glashelder werd, is het wel dat het team van Proteq zonder enige twijfel de sterkste is van het peloton. In de strijd om het ploegenklassement mag de formatie dan wel anderen laten voorgaan, maar dat is niet maatgevend. Als het er in de koers op aankomt, kan Heideman bijna blind vertrouwen op zijn drie musketiers. En mochten die een keer verstek laten gaan, dan is de kopman zelf dit seizoen sterk genoeg om het vuile werk op te knappen. Het was dan ook een terecht blijk van waardering dat Heideman opnieuw de credits voor zijn overwinning deelde met zijn team. ,,De ploeg’’, vond de winnaar, ,,heeft het gewoon weer geweldig gedaan. Die jongens zijn zó sterk. Al was het ook een heel rare wedstrijd. Twintig ronden voor het einde was Ruud Borst mee in een kopgroep. ’Laat maar rijden’, zei ik. Maar die werden teruggehaald. Vervolgens reed Peter Baars weg. Weer wilde ik laten rijden, maar ook hij kwam weer terug. En dan kan ik het vervolgens zelf afmaken. Geweldig.’’ De manier waarop Heideman dat deed, was haast even indrukwekkend als enkele weken eerder in Amsterdam. Dit keer was de marge met nummer twee Douwe de Vries en nummer drie Ingmar Berga zeker weer een meter of zeven. Michaud moest het van nóg iets verder aanzien. Hij werd vierde en zag daardoor zijn achterstand in de strijd met Heideman om het oranje leiderspak oplopen tot liefst twaalf punten.

Die sprint was het sluitstuk van een wedstrijd die wel veel actie kende, maar waarin nimmer echte tekening in de strijd kende. Henk Angenent was opnieuw heel actief, evenals Tristan Loy. Maar zelfs een bundeling van die twee krachten was niet voldoende om het peloton op de knieën te krijgen. (van :www.knsb.nl)